Hotels en twee oude eigenwijze knarren

Na ruim 2000 km de eerste valpartij. Ik was de gelukkige. Zaterdag 8 februari 17 km op een onverharde weg met gravel, kuilen en gaten gefietst, ging prima. Zondag moesten we 14 km onverhard fietsen en na 200 mtr al, gleed ik op een vrij makkelijk stuk opeens met mijn voorwiel weg. Wat behang van de elleboog eraf, even schoonmaken met water en betadine. Klaar.

We hebben nu ook wel min of meer luxe dan op eerdere fietsvakanties. In de eerdere fietsvakanties namen we een tentje en kookspullen mee. Nu boeken we elke dag een hotel of een guesthouse en gaan uit eten. Eerst de hotels, dat varieert in prijsklasse tussen de 5 euro tot 35 euro. Je maakt van alles mee. Badkamers die na de douchebeurt, veranderd zijn in een zwembad, omdat er geen fatsoenlijke afvoer is. Wc zonder spoel mogelijkheid. Of een badkamer van 2 vierkante meter, met wc, wasbak en douche gecombineerd. Het beddegoed varieert van kraakhelder tot vies. In het laatste geval kruipen we in onze zelf meegenomen lakenzak. In de duurdere hotels krijgen we soms een VIP behandeling en worden de fietstassen naar de kamer gebracht en hoef je zelf geen enkele deur te openen. Het douchen moet je nog wel zelf doen. Wat ik soms wel gênant vind, is de enorme vriendelijkheid, aandacht die we ondervinden, omdat we buitenlanders zijn en daardoor misschien beter behandeld worden, wat van mij helemaal niet hoeft.

Steevast is onze eerste vraag bij binnenkomst in een hotel: staan er 2 bedden. Zo niet, dan gaan we naar een ander hotel. 9 jaar geleden toen we samen naar Rome fietsten hebben we nog samen in 1 tentje geslapen. Jan en ikzelf zagen 'snachts aardig wat bomen door, qua snurken zijn we aan elkaar gewaagd. Jullie denken natuurlijk: twee van die oude eigenwijze knarren, gaat dat wel goed, 9 weken lang? Uiteraard hebben we meningsverschillen, en we zijn dan soms allebei heilig overtuigt van ons eigen gelijk. Maar dankzij onze levenswijsheid komen we er vtoch wel uit, en geven met pijn in onze harten de ander gelijk.

Een voorbeeldje:
Van de week ging we uit dineren in een chique gelegenheid langs de weg. Plastic krukjes, een hoeveelheid troep op de tafel, je kent het wel. Laat ik niet afdwalen. We hadden een prima diepgaand tafelgesprek. Na een uur waren we uitgeluld, we hadden allebei onze smartphones bij ons, Jan had de WIFI code en ik niet, dus voor mijn gevoel verdween ik uit beeld bij Jan. Na 8 minuten (volgens mij), volgens Jan 3 minuten; dacht ik, ik ga wat boodschappen doen. Ik zeg dat tegen Jan, en Jan zegt ja, denk ik. Ik ben weg, ga boodschappen doen, en ga weer terug naar het restaurant. Jan weg. Afijn we treffen elkaar op de hotelkamer en vinden we op dat moment dat we ieder voor zich gelijk hebben. Afijn er moest toch wat water door de Mekong stromen, eer we lepeltje lepeltje gingen slapen. Moraal van het verhaal: onze communicatie is zeker niet altijd even optimaal. Na onze fietsvakantie gaan we samen in therapie.