Het Nationale park en aankomst in Bangkok.

Omdat wij afgeweken zijn van het routeschema waren we genoodzaakt om een stuk te treinen, we hebben dat middels een slaaptrein van ruim 6 uur gedaan.
Na aankomst om ca 02.30 uur 'snachts hebben we nog 4 uur gewacht, alvorens wij vertrokken. Om in het donker te fietsen zonder straatverlichting en zonder fietspaden leek ons niet veilig. De wachttijd hebben we opgevuld met een bezoek aan de markt, waar om 4 uur in de ochtend al een enorme bedrijvigheid is, van zowel de marktlui en de klanten.

Om ca 6.15 vertrokken en na ongeveer 25 km hadden wij een hotel gevonden. Dit hotel ligt op 20 km voor het nationale park Khao Yai en had een schappelijke prijs. In een wijde omtrek van het nationale park is het behoorlijk toeristisch, met veel hotels, resorts en restaurants met veelal prijzen die Europees aandoen. Een half liter witbier kostte Jan bijvoorbeeld zevenenhalf euro. Na het tweede glas stopte Jan wijselijk.
Jan trok na aankomst bij het hotel gelijk de stoute schoenen aan en fietste gelijk naar het informatiecentrum van het Nationale park, om informatie in te winnen. Als beloning werd Jan getrakteerd op de zwaarste klim in onze vakantie van een km of 12. Omdat wij de volgende dag nogmaals naar het nationale park zouden gaan, besloten wij dat op scooters te gaan doen. In het restaurant waar wij cappuccino dronken, regelden de bediening voor ons scooters, wat een heel gedoe was en wij zouden de volgende dag bij het hotel opgehaald worden. Uiteraard kwam er de volgende morgen niemand opdagen, zodat wij maar naar de scooter verhuurder fietsten. Daar wisten ze van niks, en tot onze verbijstering mochten wij niet een scooter besturen, omdat ons rijbewijs niet zou deugen. De hele vakantie hebben we snotneuzen van 12 jaar op een scooter zien racen en deze bejaarde knarren werden als kleine jongens afgeserveerd. Uiteindelijk zijn we met een pick-up met onze fietsen de berg op gebracht. We hebben een mooie wandeling kunnen maken en later op de dag een schitterende afdaling, waarbij Jan in volle vaart voorbij een highligth voorbij vloog. 9 jaar geleden op onze fietsreis naar Rome miste Jan ook een afslag naar Florence bij een afdaling. Een déjà vu dus.
De volgende dag scheiden onze wegen. Jan ging op de fiets naar Bangkok, ik besloot te treinen na wat lichamelijk ongemakken, zoals diarree en wat vermoeidheid verschijnselen. Waar ik vroeger dat soort signalen negeerde en stug doorging, val ik nu misschien wel in de categorie oude, wijze knar.
Na een treinreis van 4 uur met tig stops en de ene na de andere aanbieding van allerlei etenswaren en drankjes kwam ik aan op Centraal station Bangkok, waar ik gelijk belaagd werd door opdringerige aanbieders van vervoer. Na eerst zelf een stuk gefietst te hebben in het hele drukke verkeer in Bangkok, heb ik maar een tuk-tuk gecharterd voor 150 bayt om me 30 km verder te brengen. Waar we vervolgens, ons hotel the Cottage, waar we voor 4 dagen geboekt hadden niet konden vinden. De chauffeur van de Tuk-tuk heb ik betaald en weg laten gaan, hij wist het ook niet meer. Ik verder zoeken en ik vond het ook niet, en dacht ik zoek morgen maar verder. Ik zag toevallig een bord van een hostel en kreeg voor een schappelijke prijs de hele bovenverdieping, waarbij ik ongeveer 8 bedden tot mijn beschikking had. Ik vroeg aan de eigenares of zij wist waar hotel the Cottage was. Dat wist zij wel, dat ligt op 150 meter afstand van haar hostel in een zijstraat. Ik ben de volgende dag naar the Cottage gegaan. Jan had ongeveer evenveel moeite om het hotel te vinden en uiteindelijk na een spraakverwarring arriveerde Jan ook in het hotel, en na zo'n lange tijd zonder elkaar, waren we natuurlijk allebei zielsgelukkig dat we elkaar weer zagen.