De meeste mensen deugen

De meeste mensen deugen.

Met deze titel (titel boek Rutger Bregman, aanrader) zou ik mijn laatste log willen afsluiten.

Tijdens deze 9 weken durende fietstocht heb ik mijn geen seconde onveilig gevoeld. Spannend natuurlijk wel, voor het eerst buiten continent Europa.

Je werd geholpen als het nodig was. Er was veel eerlijkheid. Ik maakte door de vele onbekende biljetten in mijn portemonnee wel eens vergissingen in mijn nadeel. Dan corrigeerde ze me en gaven geld terug.  

Het verkeer was met name in Vietnam, China niet ideaal. Met name Vietnam was door de drukte en geclaxonneer één kakofonie van geluid en ook wel chaos. Maar ik merkte dat ik er regelmatig ook erom kon lachen 

Gastvrijheid voelde ik met name in Vietnam, de keren dat we gezellig met een Vietnamese familie thee dronken. Maar in Laos en Thailand was het veel rustiger fietsen en zijn het ook aardige mensen. Ze zijn wat meer bescheiden. 

Er zijn enorme cultuurverschillen (boeddhisme), maar tegelijkertijd zag ik ook in alle landen een enorme hang naar welvaart. Overigens heeft iedereen er recht op. 

Iedereen bezit bijna een smartphone en dat gaat in mijn ogen leiden dat het gras bij de buurman altijd groener is. Vooral bij jongeren zie ik een hang naar westerse spullen. Afgelopen dagen in de metro eens opgelet maar 8 van 10 mensen in de metro afgelopen dagen tuurt naar de smartphone. Iedereen is op zichzelf, dat kan niet anders dat het enorme impact heeft.

Persoonlijk vond ik de mooiste reiservaringen waar ik bijna de enigste toerist was. In mijn ogen zie je dan nog meer oorspronkelijke dingen. Maar het was een fietstocht met ongelooflijk veel mooie ervaringen. De diverse landschappen zoals rijstterrassen Xinjie, Noord Vietnam, Halong Bay, Karsgebergte in Ninh Binh en Laos. Verder natuurlijk langs de Mekong in Laos, 4000 islands, zonsopgang Mekong Thailand, de vele markten en de vele prachtige ontmoetingen met de bevolking en medefietsers.

Ik heb onderweg ook kunnen rouwen over het verlies van Rik. Het is niet dat ik huilend over straat fietste, maar voelde de pijn van het verlies. Dat heb ik maar omgezet in gedichten en hopelijk helpt het me de pijn een plekje te geven. 

Met Wim een uitstekende vakantie gehad. Conflicten waren er zeker, maar openheid, luisterend oor, solidariteit en respect waren belangrijke begrippen die ons op de been hielden.

Tot slot ik merkte opnieuw hoe nietig ik me heb gevoeld. Want er ligt wel een uitdaging deze eeuw. Als ik zie hoe massaal men hier overstapt op scooter en auto (hebben net zoals wij het volste recht), maar hoe weinig aandacht er is voor milieu dan is er nog een wereld te winnen. Ongelooflijk wat een plastic rotzooi er aan de kant ligt. Maar het past niet met de vinger te wijzen, want met vliegen verstook je per persoon 4 badkuipen kerosine. Gisteren zei een vrouw die ons op de fiets door Bangkok leidde dat het in juni en juli wel 50 graden kan worden.

Overigens loopt 7 van de 10 mensen met kapje op, o.a. vanwege de enorme luchtvervuiling. Vraag in hoeverre ze echt helpen, want er is bijna geen een die geheel afsluit. 

Overigens een prachtige fietstocht door de nauwe straatjes waar je bijna bij de mensen door het huis fietst. Mooi hoe vriendelijk er wordt gereageerd. Bangkok is een mooie stad om door de nauwe straatjes te slenteren, te varen met de boot door de grachten en te genieten van het buiten leven met de vele markten en eettentjes.

Het was een fantastische fietsvakantie.

Fietsen is ontdekken, ruiken, proeven en zien en ben dankbaar dat ik weer zo mocht ervaren.